معرفي تکنولوژي SLA
استريوليتوگرافي يا ‌چاپ سه‌بعدي SLA يکي از پرکاربردترين روش‌هاي ساخت افزايشي است. استفاده از اين تکنولوژي در سال 1980 آغاز شده و بسيار توسعه يافته است. در اين روش از يک مايع پليمري يا به اصطلاح تجاري رزين، استفاده مي‌شود که وقتي تحت تابش اشعه ماوراء بنفش قرار مي‌گيرد جامد مي‌شود و اين فرايند به صورت لايه به لايه تکرار مي شود و در نهايت تمام قسمت هايي که تحت تابش قرارگرفته است به صورت جامد باقي مي ماند. براي ساخت هر لايه، پرتو ليزر از روي سطح مايع طبق الگوي خاصي که بر اساس پوشش دادن آن قطاع از مدل سه بعدي است، حرکت مي‌کند که باعث جامد شدن آن قسمت از رزين مي‌شود. پس از ايجاد الگوي مورد نظر براي آن لايه، صفحه بالابري که درون محفظه رزين قرار دارد و نقش زير لايه قطعه مورد نظر ما را دارد به اندازه ضخامت يک لايه که معمولاً بين 25 تا 150 ميکرومتر مي‌باشد، پايين مي‌رود و اين پروسه مجدداً تکرار مي شود.

Stereolithography – more commonly referred to as SLA 3D printing – is one of the most popular and widespread techniques in the world of additive manufacturing. It works by using a high-powered laser to harden liquid resin that is contained in a reservoir to create the desired 3D shape. In a nutshell, this process converts photosensitive liquid into 3D solid plastics in a layer-by-layer fashion using a low-power laser and photopolymerization.

SLA is one of three primary technologies adopted in 3D printing, together with fused deposition modeling (FDM) and selective laser sintering (SLS). It belongs to the resin 3D printing category. A similar technique that is usually grouped with SLA is called digital light processing (DLP). It represents a sort of evolution of the SLA process, using a projector screen instead of a laser.